Jeśli posiadasz konto na portalu - zaloguj się, jeśli go nie posiadasz zarejestruj się.
Żaba moczarowa (Rana arvalis)
Systematyka
rząd: płazy bezogonowe (Salientia)
rodzina: żabowate (Ranidae)
rodzaj: żaba (rana)
gatunek: Żaba moczarowa (Rana arvalis)
Charakterystyka/ morfologia
Zewnętrznie bardzo podobna do żaby trawnej od której jest nieco mniejsza (maksymalna długość do 8 cm) i delikatniejsza. Ciało ma bardziej wysmukłe, zaś pysk bardziej wydłużony. Oczy duże i wystające maja złociste tęczówki i poziome, owalne źrenice. Błony bębenkowe wyraźnie zaznaczone, zdecydowanie mniejsze od oczu. Różni się również nieco innym układem plam na głowie oraz obecnością wysokich fałdów grzbietowych o jasnym zabarwieniu , obrzeżonych jeszcze na zewnątrz czarna obwódką. Grzbiet oliwkowy lub brązowy w różnych odcieniach. Na tym tle występują różnego kształtu i wielkości brązowe, czarne, żółte , szare lub oliwkowe plamy i podłużne pasy, zwykle jako tło. Ogólnie u tego gatunku występuje bardzo duża zmienność ubarwienia. Można spotkać osobniki bardo jasne bez plam , ale też plamiste i pasiaste. Spód ciała jest białawy lub żółtawy. Tylnie kończyny ma długie i szczupłe. Na spodach stóp znajdują się duże, wystające , bocznie spłaszczone modzele podeszwowe wewnętrzne. Błony pławne spinające palce tylnich kończyn są niższe niż u żaby trawnej. Skóra na wewnętrznych powierzchniach kończyn tylnych jest przeźroczysta. Cecha gatunkową żaby moczarowej jest występowanie okrągłych, niemal czarnych plam okolic brzeżnych ciała. Skórę ma lekko ziarnistą, delikatną i wilgotną.
Biotop/ preferencje pokarmowe
W Polsce występuje dość pospolicie, ale wyłącznie na nizinach. Wykazuje większe od pozostałych naszych żab przystosowanie do życia w środowisku lądowym, żyć może nawet w dość suchych miejscach jest bowiem bardziej wytrzymała na brak wody. Występuje na łąkach, w lasach świerkowych, liściastych, polanach śródleśnych, ogrodach i parkach miejskich a nawet w suchych terenach o podłożu wapiennym. Można ją spotkać w dzień nie tylko podczas deszczu, jak większość płazów, ale także przy słonecznej pogodzie. Często przebywa na zupełnie odkrytych terenach. Skrzek składa w zbiornikach wód stojących, w jeziorach, stawach , zarośniętych szuwarem na głębokości od 10 cm do 2 m. Zimuje na lądzie lub w wodzie. Żywi się różnymi bezkręgowcami przeważnie owadami i pająkami.
Rozwój osobniczy
W okresie godowym samiec i samica różnią się kolorem. Samce są jaskrawo niebieskie. W stawach wcześniej pojawiają się samce. Żaby w czasie godów gromadzą się na płyciznach i wśród trzcin i sitowia. Samce podczas godowania wydają donośne głosy i są bardzo ruchliwe Są przy tym bardzo ostrożne i przy każdym podejrzanym głosie, lub ruchu kryją się i milkną. Samice składają jaja głównie nocą. Znajdujący się na nich samiec wypuszcza w tym samym czasie plemniki. Zapłodnienie następuje więc w wodzie. Głównym okresem składania jaj jest koniec kwietnia, gdy woda osiągnie temperaturę przynajmniej 10 stopni Celsjusza.. Skrzek składany jest jednorazowo i w jednym miejscu w postaci kulistej bryły. Liczba jaj składanych przez jedną samicę wynosi od 700 do 3000. Kijanki wylęgają się już z wykształconą płetwą ogonową, która służy im do poruszania się w wodzie. Oddychają za pomocą skrzeli zewnętrznych, które już na samym początku rozwoju kijanki przekształcają się w skrzela wewnętrzne. Odżywiają się odcedzając cząstki organiczne z wody, lub zeskrobując je z roślin i przedmiotów w wodzie. W toku rozwoju powiększa się ich wielkość i wyrastają im kończyny. Na pewien czas przed przeobrażeniem przestają rosnąć. Młode żabki po przeobrażeniu mają wielkość ok. 10–15 mm. I wychodzą na ląd, zwykle podczas deszczu. Dojrzewają płciowo po 3 latach.
Status gatunku
W naszym kraju znajduje się pod całkowita ochrona prawną. Łatwo ją pomylić z żabą dalmatyńską i trawną. W części zasięgu występowania czyni się starania mające na celu zmniejszenie ilości zwierząt zabijanych na drogach.
Autor: Wanda Kula
