Charakterystyka/ morfologia

Puszczyk uralski, sowa uralska (Strix uralensis)

Systematyka
rząd: Sowy (Strigiformes)
rodzina: Puszczykowate (Strigidae)
rodzaj: Strix (Striginae)

Występowanie

Puszczyk uralski występuje w północnej części Europy, na Syberii, Wyspach Japońskich oraz w Korei Północnej. Można go spotkać na terenach górzystych Bułgarii, Polski, Niemiec, Czech czy Węgier. W Polsce stopniowo zwiększa swój zasięg, najliczniej widywany jest w Bieszczadach, mniej licznie w północno- wschodnich obszarach kraju, w tzw. południowej granicy zwartego zasięgu puszczyka uralskiego.

Charakterystyka/ morfologia

Jest jedną z większych sów, dużo większą od puszczyka. Różni się od niego bardziej szarym upierzeniem oraz dłuższym i bardziej prążkowanym ogonem. Jego jasno szare upierzenie posiada białe i czarne plamki. Ma szaro- żółtą, okrągłą szlarę, jasnożółty dziób i stosunkowo małe czarne oczy. Lotki i sterówki mają poprzeczne szare i jasnobrązowe pasy. Nogi gęsto opierzone. Obie płci tak samo upierzone, samice większe od samców. Długość ciała 50-62 cm, rozpiętość skrzydeł 125-135 cm, masa ciała samca 600-1300 g; samicy 500-900 g..

Odzywa się w nocy, głos samicy jest ostrzejszy; głos ostrzegawczy puszczyków uralskich podobny jest do psiego szczekania. Jest mało płochliwy, aktywny całą dobę. Gdy występują młode samice są bardzo agresywne, atakują każde zagrożenie nawet człowieka. Niektórzy nazywają go „atakującą sową”, ponieważ atakuje inne sowy i ptaki, które uważa za konkurencję, zabija je, ich młode, niszczy jaja. Dożywa do 20 lat.

Biotop/ preferencje pokarmowe

Upodobał sobie tereny tajgi, lasy i bory liściaste z mieszanymi, w pobliżu źróda wody lub bagien. W górach zajmuje lasy bukowe. Poluje z zasiadki, siedząc na gałęzi i wypatrując ofiary, potrafi schwytać zwierzynę pod śniegiem; chętnie poluje na otwartym terenie, głównie w nocy oraz nad ranem. Jego pożywienie to gryzonie oraz drobne i średnie ptaki; w przypadku braku ulubionych przekąsek poluje na płazy i owady (duże chrząszcze, dżdżownice).

Rozwój osobniczy

Wyprowadza jeden lęg w roku- od lutego do maja. Puszczyki uralskie są monogamiczne i łączą się w pary na całe życie. Budują gniazda w dużych dziuplach w wyższej partii drzewa, w opuszczonych gniazdach innych drapieżników, w głębi lasu. Samica składa od 3-4 jaj w odstępach co 2-3 dni; wysiaduje je przez około 30 dni. Samiec spełnia wtedy rolę żywiciela, jednak gdy ma z tym problem, pomaga mu samica. Młode opuszczają gniazdo po ok. 5 tygodniach, nie potrafią wtedy jeszcze latać, ale sprytnie skaczą z gałęzi na gałąź a gdy spadną potrafią się wspiąć na drzewo z powrotem. Rodzice opiekują się młodymi jeszcze kilka tygodni po wylocie, a one zostają na terytorium rodziców przez 2-3 miesiące.

Status gatunku

Puszczyk uralski jest objęty ochroną gatunkową ścisłą. Głównym zagrożeniem dla nich jest nielegalny odstrzał, wycinka starych, dziuplastych drzew czy fragmentów lasów.

Opracowała: Małgorzata Stępień

Źródło: Wikipedia; Internet