Jeśli posiadasz konto na portalu - zaloguj się, jeśli go nie posiadasz zarejestruj się.
Perkoz dwuczuby (Podiceps criststus)
Systematyka
Rząd: perkozy (Podicipediformes)
Rodzina: perkozy (Podicipedidae)
Gatunek: Perkoz dwuczuby (Podiceps criststus)
Charakterystyka/ morfologia
Największy polski perkoz , wielkości kaczki krzyżówki . Samiec i samica mają podobne upierzenie. W szacie godowej: długa biała szyja, na głowie dwa ciemnobrązowe czuby i rdzawo-czarne bokobrody (u samic są mniejsze niż u samców). Wierzch ciała ciemnobrązowy, boki brązowo-rdzawe. Biała pierś. Ogon zredukowany, sterówki są krótkie i giętkie. W szacie spoczynkowej brak bokobrodów, czuby ledwo zaznaczone. Młode ptaki mają podobne ubarwienie jak dorosłe w szacie spoczynkowej, lecz wyróżnia je resztka pasków na głowie. W locie wyróżnia się bardzo smukłą , jasną sylwetką, leci w sposób charakterystyczny dla perkozów, bardzo szybko uderzając skrzydłami. Rzadko zrywa się do lotu, częściej nurkuje. Długość ciała: 52-61 cm, rozpiętość skrzydeł 81-90 cm, waga do 1 kg
Biotop/ preferencje pokarmowe
Pospolity ptak na różnych zbiornikach wodnych. Zimą chroni się na dużych jeziorach, sztucznych zbiornikach, zacisznych zatokach morskich. Jest równomiernie rozpowszechniony w całej Polsce, z wyjątkiem gór. Żywi się małymi rybami, owadami , skorupiakami, mięczakami, kijankami, żabami i uzupełniająco pokarmem roślinnym. Pokarm zdobywa nurkując, nawet na głębokość 30 m!. Zjada własne pióra w celu oczyszczenia organizmu.
Rozwój osobniczy
Wiosną pary odbywają charakterystyczny taniec godowy. Zaczyna on się ukłonami obojga partnerów, po czym zbliżają się do siebie z płasko wyciągniętą szyją, potrząsają głowami, stroszą czuby i kryzy. Taniec kończy się figurą, w której ptaki przyciskają się do siebie piersiami stojąc pionowo na wodzie. Trzymają przy tym niekiedy pęk wodorostów zebranych z dna. Są bardzo głośne odzywając się nieprzyjemnymi dźwiękami. Gniazduje w trzcinach lub na wynurzonej roślinności wodnej w pobliżu otwartego lustra wody. Gniazdo stanowi pływająca, jednak zazwyczaj zakotwiczona za pomocą wbudowanych w nie roślin, sterta na wpółzgniłych roślin wodnych i błotnych. Buduje je para rodziców w pewnej odległości od sąsiadów. Zazwyczaj gniazduje pojedynczo, ale odnotowywano kolonie liczące 100 par. Wyprowadza jeden lęg w roku, znacznie rzadziej dwa. Samica składa 3 do 6 sztuk początkowo białych jaj , które ciemnieją pod wpływem związków wydzielanych z gnijących roślin z czasem zabarwiają się na oliwkowobrązowo. Wysiadują je przez 25 -29 dni oboje rodzice, jednak samica robi to częściej. Pisklęta, zagniazdowniki, pozostają pod opieką rodziców 10 do 11 tygodni i nawet jesienią da się słyszeć żałosne dopominania młodych o pokarm. Pomimo tego, że od razu po wykluciu potrafią pływać i nurkować to przez pierwsze 3 tygodnie często poruszają się na grzbiecie dorosłego osobnika. Karmione są drobnymi bezkręgowcami, ślimakami, rybkami, oraz piórami rodziców, dzięki czemu przyzwyczajają się do wydalania m.in. rybich łusek. Młode nie mają czubów jak dorosłe osobniki, ich głowa i szyja jest upierzona na biało, mają ciemnobrązowe pasy oraz łysinkę, a na wierzchu głowy białą plamę. Północne populacje na zimę odlatują na południe pod koniec września do listopada. Powrót na lęgowiska marzec do kwietnia.
Status gatunku
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochrona gatunkową.
Autor: Wanda Kula
pasjonatów i miłośników o różnorodnym doświadczeniu i osiągnięciach.
