Charakterystyka/ morfologia
Best Replica Watches
kingwatches.net
Myszołów to najpospolitszy i najbardziej rozprzestrzeniony ptak szponiasty Europy. Samica jest nieco większa od samca, ale obie płci ubarwione są jednakowo. Upierzenie jest na tyle zmienne, że trudno znaleźć dwa identycznie upierzone ptaki. W zależności od podgatunku i odmiany barwnej (polimorfizm wewnątrz podgatunku o szerokiej skali form przejściowych) możemy spotkać ptaki ubarwione w kolorze od jasnokremowego po ciemnobrunatny. Rozróżnia się dwie skrajne formy barwne: ciemnobrunatną oraz jaśniejszą, z ciemniejszym wierzchem ciała i białawym spodem z brązowymi plamami. U tych osobników na spodzie widoczne są blade poprzeczne prążki, często występuje szary nalot, a wierzch bywa ciemniejszy. Dziób ciemny (popielaty) na końcu czarny o żółtej woskówce, krótka szyja, nogi żółte z upierzonym tylko w górnej części skokiem. Piwny kolor tęczówki. Na lotkach i sterówkach widać pręgi. Szerokie, zaokrąglone skrzydła trzyma w locie lekko uniesione na kształt litery V, a krótki ogon jest wachlarzowato rozłożony. Ptak w powietrzu może ruszać się dość ociężale, ale jednak potrafi sprawnie wykorzystywać prądy powietrza na szybowanie. Nadaje mu to zwartą sylwetkę. Wędruje indywidualnie lub w grupach liczących do 30 osobników. W Polsce średnio liczny ptak lęgowy, stosunkowo najbardziej rozpowszechniony spośród wszystkich ptaków drapieżnych. Gniazda może mieć u nas 40 000 par. Można go spotkać w całym kraju, również w górach. Przybywa do Polski również w czasie przelotów, od lutego do marca i jesienią od września do listopada. Myszołów jest ptakiem częściowo wędrownym, niektóre osobniki pozostają na zimę w kraju, pozostałe we wrześniu odlatują do południowo-zachodniej Europy np. Francji. W Polsce oprócz myszołowa zwyczajnego można również spotkać myszołowa włochatego, miedzy innym różnią się opierzeniem skoków aż do palców gdzie u myszołowa zwyczajnego skok jest goły. Pożywienie myszołowów to drobne kręgowce chwytane na ziemi. Jeśli ma okazję, zjada również padlinę. Poluje na otwartych przestrzeniach oddalając się od gniazda w czasie lęgów na kilka kilometrów. W czasie patrolu krąży wtedy nad ziemią i szybuje, co daje mu szerokie pole widzenia. Gdy wypatruje zdobyczy w powietrzu zdarza mu się zwisać na chwilę (przy silnych poziomych podmuchach) i trzepotać skrzydłami. Kiedy ją upatrzy nagle spada na nią z wysokości kilkunastu metrów. Obserwuje się go najczęściej czatującego na ofiarę z wysokiego punktu w terenie, jak drzewo, słup, duży kamień, a w czasie sianokosów na kopach siana, w ramach polowania z zasiadki. Zdobycze łapie z ziemi, chwyta i zabija rozszarpując szponami. Nie goni i nie chwyta ptaków w locie. Jesienią i zimą widuje się go na w dużych grupach na odsłoniętych terenach łąk i niezaoranych pól uprawnych. Zimą częściej widuje się te drapieżne ptaki w okolicach dróg, które odwiedzają w poszukiwaniu potrąconych zwierząt oraz myszy zamieszkujących przydrożne zarośla. Tam szuka norników zwyczajnych, które są najczęstszym jego pokarmem. Gdy dane siedlisko jest bardzo bogate w gryzonie może na nim żerować nawet kilkadziesiąt osobników. Dzięki temu eliminują one liczebność szkodliwej dla człowieka drobnej zwierzyny. Nie przekłada się to jednak na nadmierne rozmnażanie myszołowów w takim środowisku, co często jest mylnie w ten sposób tłumaczone. Trzeba pamiętać, że je również dotykają choroby i wypadki, a w ekosystemach, w których występują, ilość pokarmu przewyższa zdolności łowieckie drapieżników. Niszczenie gniazd przez człowieka lub celowe odstrzały nie są zatem uzasadnione. Głównymi naturalnymi zagrożeniami dla tych ptaków są kuny leśne, puchacze, orły przednie i jastrzębie.
