Jeśli posiadasz konto na portalu - zaloguj się, jeśli go nie posiadasz zarejestruj się.
Gęgawa (Anser anser))
Systematyka
Rząd: blaszkodziobe (Anseriformes)
Rodzina: kaczkowate (Anatidae)
Gatunek: Gęgawa (Anser anser)
Charakterystyka/ morfologia
Samiec jest nieco większy od samicy, obie płci i młode mają jednakowe upierzenie. Ogólny ton upierzenia szaro- popielaty. Wierzch i boki ciała poprzecznie biało prążkowane, na spodzie ciała faliste ciemne plamy, Szara szyja i głowa, solidny pomarańczowy dziób, różowe nogi. Długość ciała: 75- 98 cm, rozpiętość skrzydeł: 150 - 180 cm, waga 2,5 do 4,5 kg. Wędrowna. Przylatuje w lutym – marcu, odlatuje od września do listopada. Lecąc stadem w powietrzu tworzą charakterystyczną formację zwaną kluczem. Jej głos jest bardzo zbliżony do krzyków gęsi domowej.
Audemars Piguet Replica Watches
Biotop/ preferencje pokarmowe
Zasiedla rozległe kompleksy stawów rybnych, zarastające jeziora , starorzecza bogato zarośnięte trzciną, bagniste łąki i moczary, doliny rzek o urozmaiconej linii brzegowej wybierając miejsca trudno dostępne. W wielu regionach Polski pojawia się przelotnie , zwłaszcza na rozległych łąkach i polach, mokradłach i zacisznych jeziorach. Wyłącznie roślinożerna. Gęś gęgawa żywi się głównie trawą, ale spasa też liście, młode pędy, i zboże oraz różne owoce. Ponieważ nie ma tak dobrego systemu trawiennego, jak wiele ssaków roślinożernych, nie potrafi dostatecznie wykorzystać substancji odżywczych z roślin. Dlatego musi zjeść znaczną ilość pożywienia, by zapewnić sobie wystarczającą ilość ważnych dla życia substancji. Niekiedy zdobywanie i przyjmowanie pożywienia zajmuje jej cały dzień. Nie jest przy tym zaskakujące, że jest bardzo wybredna i lubi najbardziej młode, delikatne końce roślin. Często widuje się ogromne stada gęsi, gdy opadają na świeżo skoszone pola pszenicy, lub jęczmienia i zbierają resztki. Lubią też młode, kiełkujące zboże. Krawędziami dziobów szczypią najdelikatniejsze pędy. Żerują rano i wieczorem na przyległych do lęgowisk polach i łąkach. Rolnicy niechętnie widują je na swych polach i uważają za szkodniki.
Rozwój osobniczy
Na przełomie marca i kwietnia pojawia się na legowiskach już w parach. Okazujecie niebywałą wiernością. Gdy jeden z partnerów zginie, drugi już na stałe pozostaje samotny. . Na początku sezonu grupami przelatuje na pola i łąki, gdzie żeruje nawet nocą. Za dnia poszczególne pary znikają w roślinności przybrzeżnej, gdzie budują gniazdo. Miejsce wybierają na ziemi lub na lądzie, w zaroślach trzciny, w szuwarach, czasem w głowiastych wierzbach. Gniazdo wyściela delikatniejszym materiałem roślinnym i puchem wyskubanym z brzucha. Wyprowadza jeden lęg w roku, w marcu i pierwszej połowie kwietnia. W zniesieniu od 4 do 12 jaj. Wysiaduje je samica przez 27 do 29 dni, podczas gdy samiec czuwa w pobliżu gniazda. W miarę wysiadywania puchu przybywa, więc świeżo wyklute pisklęta maja cieplutko pod puchowa pierzynką. Opiekę nad pisklętami sprawują oboje rodzice. Po wykluciu pisklęta 1 do 2 dni przebywają w gnieździe, po czym udają się na wodę. Zdolność lotu uzyskują po 8 tygodniach. Młode mają szare łapy, ciemniejsze upierzenie i są bez plam na piersiach. Do jesieni przebywają z rodzicami a płciowo dojrzewają w wieku 2- 3 lat. Do odlotu rodziny z całej okolicy przygotowują się łącząc na wodach w stada. Żyje do 15 lat.
Status gatunku
W Polsce gnieździ się bardzo nielicznie. Gatunek łowny od 1 września do 21 grudnia, a na terenie województw: dolnośląskiego, lubuskiego, wielkopolskiego, zachodniopomorskiego do 15 stycznia.
Przygotowała: Wanda Kula
